Kwiatowa ³¹ka

[Lucy]

- Nie kontroluje tego. Nie chcê do tego wracaÌ, ale nie mogê tego powstrzymaÌ. Stró¿ wiele razy mi powtarza³, abym opuœci³a ta watache, ale przecie¿ mo¿e mnie conajwy¿ej przekonaÌ do tego, nie ma a¿ takiego wp³ywu na moje decyzje i myœli. - powiedzia³am, dopiero po chwili przypomnia³o mi siê, ¿e przecie¿ nic nie mówi³am illi o stró¿u i znowu zasypie mnie pytaniami. Zrobi³am krzyw¹ minê jakbym zjad³a cytrynê.

[Illa]

-Kto, to ten Stró¿?

[Lucy]

-Ehhh...Stró¿ jest sumieniem.- powiedzia³am wymijaj¹co.

[Illa]

-Ale, czy to ty nie powinnaÂś nad nim panowaĂŚ?

[Lucy]

- Nie, oczywiÂście stró¿a jak i sumienia moÂżna nie posÂłuchaĂŚ, ale czĂŞsto jest to rĂłwnoznaczne ze ÂśmierciÂą. MoÂże nie jest to tak powaÂżne jeÂśli chodzi o sumienie, ale stró¿ widzi przyszÂłoœÌ i mĂłwi nam co jest najbezpieczniejsze. Jest on tylko do wypowiadania rozkazĂłw. bĂŞdzie dla ciebie milszy tylko wtedy, kiedy jesteÂś kimÂś wyjÂątkowym. Chociaz stró¿ jest w pewnym sensie anioÂłem zachowuje siĂŞ bardziej jak demon. Nie da sie u niczego powiedziec bo zawsze ciĂŞ wyÂśmieje. MyÂśli on tylko o sobie, bo jeÂśli osoba, ktĂłrej stró¿uje umrze on takÂże umiera a potem odradza siĂŞ, co jest  bardzo bolesne. - powiedziaÂłam. - Gdybym go sÂłuchaÂła pewnie teraz byÂłabym gdzieÂś daleko, sama, byÂłabym morderczyniÂą - tego oni chcÂą. - dodaÂłam po chwili.

[Illa]

-hmm.. Ciekawe czy ja mam takiego stró¿a,  bo wiesz ty jesteÂś wedÂług mnie najbardziej wyjÂątkowÂą osobÂą jakÂą znam. Ty, no masz coÂś w sobie. taie, takie magicznego. Nie Âłatwo ciĂŞ zastÂąpiĂŚ. Ciebie siĂŞ nie da zastÂąpiĂŚ. Jak z nim rozmawiasz?

[Lucy]

- Stró¿a ma ka¿dy, bo jak juz mówi³am jest on sumieniem, ale bardzo niewiele osób mo¿e z nim rozmawiaÌ. O ile dobrze wiem to tylko moja watacha i jeszcze jakaœ potrafi¹ z nim porozmawiaÌ, ale ja, poniewa¿ jestem ostatni¹ osob¹ z krwi¹ mojego rodu mogê zes³aÌ go na ziemiê. Naprawdê uwierz mi mieÌ sumienie i na dodatek rozmawiaÌ z nim to nie jest nic przyjemnego. Ju¿ samo przyzwanie nas przez stró¿a jest bolesne. Dlatego mam czêsto takie wachania humoru. Po rozmowie ze stró¿em jestem przybida i wole byÌ sama. - powiedzia³am.

[Illa]

-Hmm... Ej! A czy tego "stró¿a" mo¿na tak zes³aÌ na ziemiê, aby ¿y³ jako wilk?

[Lucy]

- Emm...On wyglÂąda jak wilk, ale na ziemi ÂżyĂŚ nie bĂŞdzie, bo nie moÂże. - powiedziaÂłam.

[Illa]

-A dlaczego?

[Lucy]

- Ró¿nie to bywa. Stró¿e dbaja tak¿e o to by na ziemi nie by³o zbyt dobrze, ani zbyt Ÿle i czêsto musz¹ wracac do swojego œwiata przedyskutowaÌ coœ. Po za tym stró¿e s¹ zbyt wredne i maj¹ zbyt wielka si³e aby ¿yÌ na ziemi. To jest poprostu zakazane. jest to chyba jedyna zasada jakiej sie utrzymuj¹. - powiedzia³am.

[Illa]

-Ah! Ale nie pozwolê na to, aby ten twój stró¿ ciê tak drêczy³.-Dumnie odpowiedzia³am i spojrza³am na Lucy.

[Lucy]

- To nie przez stró¿a. To mój umys³ tak dzia³a. Stró¿ nie ma tu nic do gadania bo jego propzycje mogê zawsze odrzuciÌ. - powiedzia³am. Moje oczy by³y ju¿ ca³kowicie czarne i zlewa³y siê ze Ÿrenicami.

[Illa]

-To co zrobimy? I co z twoimi oczami?

[Lucy]

- Nie mam pojĂŞcia co zrobimy. To jest sprawa,ktĂłrÂą muszĂŞ przedyskutowaĂŚ sama ze sobÂą. A moje oczy sÂą takie bo po prostu tak juÂż mam. Gdy jestem zÂła, przygnĂŞbiona, czy smutna zmieniajÂą barwĂŞ. jest to wyznacznik "Lepiej zostaw mnie w spokoju".