No kto wie? MĂłwi siĂŞ, Âże wszystko jest moÂżliwe ^^

ÂŚwiĂŞta prawda xD ^^'

Tak, tak bo dlaczego nie ^^
MÂądre moÂże byĂŚ zarazem gÂłupie xD

Wbieg³am i od razu pomaszerowa³am do jaskini, w której by³am poprzednio. Stanê³am dok³adnie przed miejscem gdzie przedtem rozbija³am œcianê i otworzy³am czarn¹ ksiêgê, któr¹ mia³am przy sobie, na pierwszej stronie. Nie pisa³o na niej nic, ale po chwili zaczê³y pojawiaÌ siê wypisane czarnym atramentem zapiski w innym, staro¿ytnym jêzyku. Gdy ostatnia litera zosta³a "napisana" na œcianie przede mn¹ zaczê³y robiÌ siê szczeliny. Po chwili ca³y stos kamieni spad³ przede mn¹, a w œcianie wyryta by³a pokaŸna szczelina. W ksi¹¿ce samoczynni zacze³y przewracaÌ siê kartki a¿ w koùcu zatrzyma³o siê na ostatniej stronie. Po lewej od ksiêgi pojawi³a sie buteleczka z czarnym atramentem natomiast po prawej ptasie pióro. Wziê³am pióro i zamoczy³am koùcówkê w atramencie a nastêpnie napisa³am swoje imiê w ksi¹¿ce. Pióro i buteleczka z atramentem rozp³ynê³y siê w powietrzu, a ksiêga natychmiast siê zamknê³a. Podnios³am j¹ i wesz³am do szczeliny. Po paru minutach by³am juz po drugiej stronie. Podziemna jaskinia z bajorkiem, na którym w œrodku znajdowa³a siê wysepka z sosn¹ i kufrem. Tym razem jednak na bajorku znajdowa³ siê drewniany mostek, piêknie ozdobiony pn¹czami, których koùcówki wpada³y do wody i z wyrzeŸbionymi na bokach literami. Przesz³am ostro¿nie przez lekko skrzypi¹cy mostek i stanê³am przed kufrem. Otworzy³am go i wsadzi³am ksiêgê, oraz zdjê³am z g³owy naszyjnik z klepsydr¹ i postawi³am j¹ do góry nogami, aby piasek zacz¹³ siê przesypywaÌ na kamieniu. W koùcu ostatnie ziarnko z³otego piasku przesypa³o siê na druga stronê. Wsadzi³am naszyjnik do kufra i z powrotem skierowa³am siê do szczeliny. Delikatnie st¹paj¹c przesz³am po mostku i wesz³am do szczeliny po czym wybieg³am z jaskini i pobieg³am do swojej jaskini.

WbiegÂłam szalonym pĂŞdem. Nie wiedziaÂłam co mnie kierowaÂło. WbiegÂłam do jakiejÂś jaskini i zatrzymaÂłam siĂŞ przed ÂścianÂą. ZaczĂŞÂłam jÂą drapaĂŚ i staraĂŚ siĂŞ przebiĂŚ. UderzyÂłam mocno bokiem w ÂścianĂŞ. PojawiÂło siĂŞ pĂŞkniĂŞcie. UderzyÂłam ponownie. ÂŚciana zaczĂŞÂła siĂŞ rozkruszaĂŚ. UderzyÂłam jeszcze raz i wielki kawaÂł kamienia spadÂł tuÂż przede mnÂą. W Âścianie pojawiÂła siĂŞ szczelina. WcisnĂŞÂłam siĂŞ w niÂą mimo bĂłlu, ktĂłry mnie przeszywaÂł (podczas rozkruszania Âściany zÂłamaÂłam chyba ze trzy Âżebra). PrzecisnĂŞÂłam siĂŞ przez ciasny korytarz i wpadÂłam do jakiejÂś podziemnej jaskini. Po Âśrodku znajdowaÂło siĂŞ bajorko, a na Âśrodku niego maÂła wysepka, na ktĂłrej rosÂła sosna, a pod niÂą znajdowaÂła siĂŞ skrzynia.  PrzeskoczyÂłam nad woda i rzuciÂłam siĂŞ na skrzynie. OtworzyÂłam jÂą i wyciÂągnĂŞÂłam wielkÂą ksi¹¿kĂŞ oprawionÂą w czarnÂą skĂłrĂŞ. Na okÂładce znajdowaÂł siĂŞ jakiÂś napis po innym jĂŞzyku starty juÂż z powodu wieku ksiĂŞgi. PĂŞdem wybiegÂłam z jaskini. Gdy wyszÂłam ze szczeliny gruz i kamieĂą, ktĂłry leÂżaÂł po niej uniĂłsÂł siĂŞ i wrĂłciÂł na swoje miejsce. PobiegÂłam prosto do jaskini Damona nawet nie sprawdzajÂąc zawartoÂści ksi¹¿ki, ktĂłrÂą niosÂłam w zĂŞbach.

Trzeci wilk przyglÂądaÂł nam siĂŞ przez chwilĂŞ, po czym zawrĂłciÂł.
- Myœle, ¿e mo¿emy odpocz¹Ì. W najbli¿szym czasie nie bêdzie ich tu wiêcej. - powiedzia³ Max i wyszed³ z lasu. Pobieg³am za nim. Happy wlók³ siê nie chêtnie za nami, pewnie chcia³ pop³ywaÌ.

Kolejny wilk niepewnie podbiegÂł do nas. Max zÂłapaÂł go za ogon i rzuciÂł o drzewo.
- Dziwny masz styl walki. - powiedziaÂłam  na co Max uÂśmiechn¹³ siĂŞ gÂłupio.

Jeden z wilkĂłw, prawdopodobnie najmÂłodszy, rzuciÂł siĂŞ w mojÂą stronĂŞ. Max zareagowaÂł migiem. Basior dostaÂł niezÂłego kopniaka i uderzyÂł w drzewo. Przez chwile byÂło sÂłychaĂŚ jak oddycha ciĂŞÂżko, a potem ucichÂł. GÂłuchy dÂźwiĂŞk Âśmierci rozwiaÂł siĂŞ po lesie. dwa pozostaÂłe wilki zatrzymaÂły siĂŞ. PrzyglÂądaÂły nam siĂŞ podejrzanie.

Max wsta³, przeszed³ obok Damona i wyszed³ z jaskini. Wysz³am za nim. Zza drzew wy³oni³y siê trzy pokaŸne wilki. W ich oczach szala³a wœciek³oœÌ.

- Jestem wÂłaÂśnie po to Âżeby za niÂą ÂłaziĂŚ. - powiedziaÂł Max. Jego oczy z czerwonych na chwile zrobiÂły siĂŞ zielone, a potem wrĂłciÂły do swojego poprzedniego stanu. SpojrzaÂł na mnie znaczÂąco. WciÂągneÂłam powietrze nosem. WyczuÂłam trzy nieznane wilki, zbliÂżaÂły siĂŞ. 'Damon w tej chwili bĂŞdzie tylko zawadzaÂł...' - pomyÂślaÂłam. Ptaki, ktĂłrych w mrocznym lesie byÂło niewiele ucichÂły. To byÂło ostrzeÂżenie.

- JeÂśli tu zginiesz to wiele nie zdziaÂłasz. - powiedziaÂł Max. PrzeciÂągneÂłam siĂŞ nadal nie odzywajÂąc i spojrzaÂłam przez wejÂście do jaskini. RobiÂło siĂŞ coraz jaÂśniej - nadchodziÂł poranek. Gwiazdy powoli znikaÂły w Âświetle wychodzÂącego za gĂłrami sÂłoĂąca.

- Lepiej stÂąd odejdÂź, a nie narobisz przykroÂści Lucy. - powiedziaÂł Max uÂśmiechajÂąc siĂŞ jeszcze szerzej.

UsiadÂłam chwiejnie. ByÂłam zaspana. Max uÂśmiechaÂł siĂŞ szyderczo.
- Tutaj wszystko jest dobrze, za wyjÂątkiem tego, Âże tu jesteÂś. - powiedziaÂł Max. ByÂłam zbyt ÂśpiÂąca, aby cokolwiek powiedzieĂŚ. ZiewneÂłam i potrzepaÂłam gÂłowÂą. Nieco mi to pomogÂło. WidziaÂłam i sÂłyszaÂłam juÂż wyraÂźniej.

Max przygl¹da³ siê Damonowi. Jego oczy wyra¿a³y obrzydzenie i z³oœÌ.
- Czego tu szukasz? - zapyta³ wrednym tonem. S³ysz¹c jakiœ g³os nie chêtnie otworzy³am oczy. Zobaczy³am Damona i Max'a. 'To nie wró¿y nic dobrego' - pomyœla³am.

WbiegÂłam za Max'em. Happy nie chĂŞtnie wlĂłkÂł siĂŞ za mnÂą. Demon podszedÂł do niewielkiej jaskini.
- Na razie tu zostaniemy, musisz zebraĂŚ siÂły. DotrÂą tutaj najprawdopodobniej jutro w poÂłudnie. - powiedziaÂł wchodzÂąc do jaskini.
- Dobrze. - odpowiedziaÂłam i uÂłoÂżyÂłam siĂŞ w kÂącie jaskini. ZasneÂłam niewyobraÂżalnie szybko.