Wilcze Serca

(http://th.interia.pl/30,ge20012b94168944/i1028567.jpg)

Tu siĂŞ polujĂŞ na Sarny, jelenie i zajÂące..

Wesz³am powoli i bezszelestnie w g³¹b lasu.
- czego chcesz - powiedziaÂłam gdy zobaczyÂłam ciemnÂą sylwetkĂŞ zmierzajÂącÂą w mojÂą stronĂŞ.

- Musisz mi pomóc - rozleg³ siê basowy g³os basiora. By³ on cz³onkiem z mojej poprzedniej watachy z którym zawar³am uk³ad. On zapewnia³ mi ochronê i wysy³a³ fa³szywe informacje do mojego poprzedniego stada,a ja mia³am mu pomagaÌ w ró¿nych zadaniach, które dostawa³. - masz wybiÌ watachê, która ¿yje na pó³noc od tego lasu.
- nie bĂŞdĂŞ juÂż wiĂŞcej dla ciebie mordowaĂŚ. Ochrone zapewnia mi juÂż ta watacha, w ktĂłrej jestem. - powiedziaÂłam pewnym tonem.
- Taki byÂł ukÂład. Mam wydaĂŚ informacje o tym gdzie jesteÂś? - zapytaÂł.
- Nie wystarczajÂąco juÂż dla ciebie zrobiÂłam? -odpowiedziaÂłam pytaniem na pytanie. - nie moÂżesz tego zrobiĂŚ - dodaÂłam.
- ja mogĂŞ wszystko, ty juÂż nie. WiĂŞc jak zrobisz to? - zapytaÂł z kpiÂącym uÂśmieszkiem.
- Nie bêdê wiêcej razy powtarzaÌ, nigdy tego nie zrobiê - powiedzia³am. Jego wyraz pyska zmieni³ siê, ale zamiast zaatakowaÌ odwróci³ siê i zacz¹³ zmierzaÌ w stronê wyjœcia z lasu. Nie wiedzia³am co mam zrobiÌ. Nie myœl¹c nad tym jak bardzo mo¿e byÌ silny poci¹gne³am go za ogon. uderzy³ w pieù drzewa. uœmiechn¹³ siê jeszcze szerzej i rzuci³ siê na mnie. Dopiero wtedy uœwiadomi³am sobie jak bardzo jest silny. Odpych³am jego ataki, ale zabiera³o i to bardzo du¿o si³y. Zrozumia³am, ¿e pope³ni³am b³¹d. Co teraz zrobiê? Modli³am siê w myœlach, ¿e ktoœ siê zjawi i mi pomo¿e.

WleciaÂła niewidzialna, zÂłapaÂła obcego wilka za ogon  rzuciÂła o drzewo.. Byl nieprzytomny pojawiÂłam siĂŞ i podleciaÂłam do Lucy..-Kto to byÂł?

- Illa! Dziêki bogu, ¿e jesteœ. Emm..to by³ wilk z mojej watachy. Zawar³am z nim uk³ad, ¿e bêdzie mnie chroniÌ, ale zacz¹³ siê narzucaÌ...- powiedzia³am. Czu³am, ¿e robie siê czerwona.

-Co?! Jaki ukÂład!?-ZapytaÂłam z gniewem w gÂłosie

- Illa, nie denerwuj siê. przez pó³ roku bez przerwy tylko ucieka³am. Potrzebowa³am pomocy. - powiedzia³am

-No dobra, ale przed czym uciekaÂłaÂś?-ZapytaÂłam ostro

- Moja starsza siostra, która po œmierci mojej matki przeje³a po niej status Alfa chcia³a zabiÌ ca³y ostatni miot mojej matki, czyli mnie, moje 2 siostry i brata. Mi jako jedynej uda³o siê jakoœ wywin¹Ì, ale ona nie odpuszcza³a. Wys³a³a kilka wilków, które goni³y mnie przez te ca³e pó³ roku. Ten basior, który tu jest mia³ mnie przed tym uchroniÌ za to, ¿e wykonywa³am dla niego ró¿ne zadania. Podejrzewam, ¿e ona sobie ju¿ odpuœci³a, ale on bez przerwy mnie przeœladuje, abym dalej dla niego wykonywa³a ró¿ne prace... - powiedzia³am.

-Hmmmm...-Zamyœli³am siê gdy wilk siê poruszy³ warknê³am po czym powiedzia³am- Tak sobie myœlê, ¿e mo¿e dam mu jak¹œ karê...

wyleciaÂła

WleciaÂła z Damonem na grzbiecie. Gdy byÂła na ziemi powoli go postawiÂła na ziemiĂŞ i zawyÂła

Zza drzew wylecia³ smok wzi¹³ Damona i odlecia³, a Ja lecia³am za nim..

Smok po³o¿y³ Damona w najg³êbszej czêœci lasu i odlecia³. Znalaz³am odpowiednie zio³o i wsadzi³am do pyska Damona. By³o gorzkie ale jak tego nie po³knie to umrze

- Co mu siĂŞ staÂło? - zapytaÂłam podbiegajÂąc do nich.

Z trudem przeÂłknÂą zioÂło i zakaszlaÂł, z pyska poleciaÂła mu krew

-ZaatakowaÂł go basior w mrocznym lesie

-Lucy, Pomó¿ mi go podnieœÌ

- Kolejna nieciekawa sprawa...- powiedziaÂłam.

- Jasne, ju¿ ju¿ - powiedzia³am i pomog³am waderze podnieœÌ damona

-Damon! ÂŻyjesz!?

Lekko pokiwaÂł gÂłowÂą i znĂłw jekna

- zaczekj Illa, po matce odziedziczyÂłam takÂże dar leczenia - powiedziaÂłam podeszÂłam do damona i supiÂłam siĂŞ.

-Lucy zostawiĂŞ ciĂŞ z nim dobrze? Zajmij siĂŞ nim

- Jasne - mrukneÂłam bardzo cicho. MusiaÂłam siĂŞ mocno skupiĂŚ.

OdleciaÂłam w stronĂŞ wyjÂścia od lasu i spotkaÂłam siĂŞ tam ze smokiem, ktĂłry zabraÂł Damona.

ZasnĂŞÂła przy nim
___________________________________________________________________________________________________________________________________

Musia³am w³o¿yÌ w to bardzo du¿o si³y. Rany by³y g³êbokie. "Damon poka¿, ¿e sobie poradzisz" - mówi³am w myœlach - "D³u¿ej nie dam rady"
------
Narka Illa!!!

ZamachaÂł gÂłowÂą i powiedziaÂł niewyraÂźnie:
-PolubiÂłem cie i to bardzo

OdetchneÂłam z ulgÂą i opadÂłam na ziemiĂŞ.
- ciesze siĂŞ - szepneÂłam.

z trudem uÂśmiechnÂą siĂŞ

OddychaÂłam ciĂŞÂżko. Moc leczenia polega na przeniesienu z osoby leczÂącej na siebie czeÂści jej ran. Teraz mogÂłam poczuĂŚ jak mocno dostaÂł Damon.

WstaÂła powoli i otrzÂąsneÂłam siĂŞ.
- MoÂżesz wstaĂŚ? - zapytaÂłam

Z trudem wstaÂł lecz nadal nie mĂłgÂł poruszyĂŚ prawÂą, przednia ÂłapÂą

- Jesteœ wstanie dojœÌ do swojej jaskini - zapyta³am patrz¹c na jego ³apê

-Mhy..-powiedzia³ twardo i powoli zacz¹ iœÌ na trzech ³apach

WyszedÂł z lasu i poszedÂł w kierunku jaskini

ruszyÂłam tuÂż za nim, Âżeby wrazie czego go zÂłapaĂŚ

WstaÂła i wyleciaÂła

Wesz³am. Musia³am siê troche porozgl¹daÌ. Dopiero po 15 minutach znalaz³am m³od¹ sarnê. Zakrad³am siê cicho w jej kierunku. Zobaczy³a mnie za póŸno. Trzyma³am j¹ mocno w zêbach. Zjad³am jak najszybciej i ruszy³am w kierunku jaskini. Wtedy za drzew wyskoczy³ jakiœ m³ody wilk. przypatrywa³am mu siê uwa¿nie. Strasznie siê przerazi³ gdy mnie zobaczy³.
- Proszê nie rób mi krzywdy - krzykn¹³.
- Nie martw siĂŞ, nie zrobiĂŞ ci krzywdy, ale co tu robisz? - zapytaÂłam.
- ZgubiÂłem siĂŞ. - powiedziaÂł .
- Do jakiej watachy naleÂżysz? - ponownie zapytaÂłam.
- Dzikie PÂłomienie. - odpowiedziaÂł. ÂŹrenice mi siĂŞ zwĂŞrzyÂły. Dzikie PÂłomienie...Moja poprzednia watacha.
- ChodÂź ze mnÂą. - powiedziaÂłam. Szczeniak zrobiÂł takÂą minĂŞ jakby sobie przypomniaÂł coÂś waÂżnego. Po chwili uciekÂł. Nie miaÂłam siÂły aby za nim biec, ruszyÂłam wiĂŞc w kierunku jaskini.

WyszÂłam.

Wbieg³am. Jednak w drodze do jaskini zmieni³am kierunek. By³a tam przeciez Illa i jeszcze szczeniak, nie chcia³am ich widzieÌ. Chcia³am byc sama. Wcisne³am siê do jakiejœ ma³ej dziury w skale, gdzie niktby mnie nie zobaczy³ i skuli³am siê w najciemniejszym jej k¹cie. Po policzkach pociek³y mi ³zy. Poczu³am siê jakbym zosta³a sama. jakbym nie mia³a ju¿ nikogo. Poczu³am siê tak jak wtedy gdy by³am szczeniêciem. Siedzia³am w k¹cie i p³aka³am. Nie odzywa³am siê do nikogo. Zamkniêta w sobie przezy³am tak prawie rok. Przy ¿yciu trzyma³a mnie tylko siostra, a teraz? Kto teraz mi pomo¿e? Niewiedz¹c kiedy zasne³am. Sni³o mi siê jak z podkulonym ogonem chodzi³am wœród mroku. Podchodzi³am do ró¿nych wilków i prosi³am o pomoc, ale nikt nie chcia³ mi jej u¿yczyÌ. Wszystko mi siê zawali³o. Zapomnia³am o przyjacio³ach, o tym, ¿e na œwiecie zosta³¹ jeszcze jakaœ czêœÌ mojej rodziny. Zapomnia³am o wszystkim.

WleciaÂła i zaczĂŞÂła wĂŞszyĂŚ.
-LUCY!?-krzyknĂŞÂłam-Gdzie jesteÂś!?
ZaczĂŞÂłam dalej wĂŞszyĂŚ. WleciaÂłam na drzewo, zaczĂŞÂłam siĂŞ rozglÂądaĂŚ. ZasnĂŞÂłam.

ObudziÂły mnie krzyki Illi. NiechĂŞtnie wyjrzaÂłam przez otwĂłr jaskini. ZobaczyÂłam, Âże Âśpi. Z powrotem uÂłoÂżyÂłam siĂŞ w kÂącie i zasneÂłam.

PoczuÂłam zapach Lucy. ZleciaÂłam z drzewa. ZnĂłw zaczĂŞÂłam wĂŞszyĂŚ. PrzyÂłoÂżyÂłam nos do ziemi i trafiÂłam do malutkiej jaskini.
-Lucy? JesteÂś tam?

UsÂłyszaÂłam gÂłos Illi i schowaÂłam siĂŞ jeszcze gÂłebiej. MiaÂłam nadzieje, Âże nie wejdzie do Âśrodka.

wczoÂłgaÂłam siĂŞ i zobaczyÂłam Lucy
-Lucy?-SzepnĂŞÂła-CoÂś siĂŞ staÂło?-ZapytaÂła czule

- Zostaw mnie. - warkne³am. Moje oczy z b³êkitnych sta³y siê czerwone. By³am naprawdê przygnêbiona i z³a. Podœwiadomie ba³am siê, ¿e zrobiê coœ g³upiego.

-Nie! Nie wyjdĂŞ stÂąd. Powiedz o co chodzi!-PowiedziaÂłam

- PowiedziaÂłam coÂś. - warkneÂłam ponownie. CzuÂłam, Âże tracĂŞ kontrole. ByÂłabym na siebie wÂściekÂła gdybym zrobiÂła coÂś Illi.

-Ale ja stÂąd nie wyjdĂŞ dopĂłki mi nie powiesz o co chodzi-PowiedziaÂłam juÂż mniej spokojnie..

Odetchne³am g³êboko. Jeszcze chwila a rzuci³abym siê na Ille.
- Prosze wyjdÂź. Jak dojdĂŞ do siebie to wszystko ci wytÂłumacze. - powiedziaÂłam w miare spokojnie, ale gÂłos nadal mi drÂżaÂł i z kaÂżdym sÂłowem sÂłychaĂŚ byÂło coraz wiĂŞcej zÂłoÂści.

TroszeczkĂŞ siĂŞ wycofaÂłam, ale siĂŞ zatrzymaÂłam. weszÂłam i zÂłapaÂłam Lucy za ogon po czym wyciÂągaÂłam na zewnÂątrz.

Nerwy mi puÂściÂły. WykoÂłowaÂłam lekko AlfĂŞ skulajÂąc siĂŞ, a gdy uznaÂła, Âże juÂż bĂŞdzie spokuj rzuciÂłam siĂŞ do ucieczki.
WybiegÂłam.

GoniÂłam za niÂą