Wilcze Serca

Jedynie, wilki wytrzymaÂłe, silne i odwaÂżne mogÂą przeÂżyĂŚ w tym lesie... No i oczywiÂście ja  :D

(http://mw2.google.com/mw-panoramio/photos/medium/11748206.jpg)

WszedÂł i od razu zaczÂą wĂŞszyĂŚ

Kiedy wyczu³ zapach jednego z basiorów ruszy³ za tropem, a¿ zobaczy³ go, by³ to najmniejszy z trójki jednak nadal by³ groŸny, postanowi³em go zaatakowaÌ z zaskoczenie. Schowa³ siê w pobliskie krzaki i nieca³¹ minute póŸniej ruszy³ na basiora. Ku jego zaskoczeniu basior nagle sie odwróci³ i ruszy³ na niego, Kiedy by³ doœÌ blisko skoczy³ rozpêdzony skoczy³ na niego i powali³ na ziemiê.

Czarny basior wybroniÂł siĂŞ w ostatniej chwili i wyrzuciÂł mnie na kilka metrĂłw. Kiedy siĂŞ podniosÂłem ze wÂściekÂłoÂściÂą w oczach ruszyÂłem na niego i powaliÂłam na bok, unieruchamiajÂąc go

Zadyszana wbiegÂłam.
- Damon! - krzykneÂłam przeraÂżona patrzÂąc na 2 basiory.

Jedna nog¹ nadepn¹³em go na brzuch a drug¹ na przednie ³apy by nie móg³ mnie odepchn¹Ì, jednak on wyrwa³ ³apê i udrapnê mnie . kiedy go ostatecznie unieruchomi³em i chcia³em zabiÌ nagle zaatakowa³ mnie z nik¹t drugi basior i powali³ na ziemie. Wiedzia³em ¿e nie zabije mnie teraz bo przepowiednia by siê nie spe³ni³a.Zamiast mnie zabijaÌ unieruchomi³ mnie i poczeka³ a¿ drugi sie pozbiera z ziemi. Nie wiedzia³em jak siê uwolniÌ, wiêc zacz¹³em siê szarpaÌ, uwolni³em jedna ³apê i szybko wzi¹³em kamieù le¿¹cy ko³o mnie i waln¹³em tego w g³owê, basior pad³ nieprzytomny i da³ czas na rozprawienie siê z jego koleg¹.

-Nie podchudŸ!- krzykn¹ przez ramiê.Rzuci³em siê na niego ale ten odepchn¹ mnie na drzewo i przygniót³ odepchn¹³em go a kiedy le¿a³ na grzbiecie rzuci³em mu siê do gard³a i zabi³em. widz¹c ¿e tamten siê budzi równie¿ go zabi³. Podszed³ do Lusy

Patrzy³am na to os³upia³a. W ca³ym ciele czu³am ból. Chwia³am siê jakbym ma³a zaraz upaœÌ. Nie wiedzia³am co robiÌ.

-JuÂż dobrze- powiedziaÂł zdyszany, dopiero teraz zauwaÂżyÂł Âże jest caÂły we krwi.

Odetchne³am g³êboko i usiad³am.
- ZostaÂł jeszcze jeden. - PowiedziaÂłam patrzÂąc w ziemie.

-Ten najgorszy- powiedziaÂłem i zachwiaÂłem sie, byÂłem tak wyciĂŞczony walkÂą z dwoma basiorami.

- Nigdy wiĂŞcej nie rĂłb takich rzeczy. Po to sÂą przyjaciele, aby ci pomagaĂŚ. - powiedziaÂłam. Dopiero po chwili zauwaÂżyÂłam, Âże przecieÂż nic nie zrobiÂłam, tylko siĂŞ patrzyÂłam.

-I miaÂłbym cie naraziĂŚ na takie niebezpieczeĂąstwo-powiedziaÂł siadajÂąc i nadal przeraÂźliwie dyszÂąc

-ChodÂźmy do twojej jaskini tu nie jest bezpiecznie- powiedziaÂł ocieraja Âłapa krew sÂączÂącÂą mu sie z czuÂła

WstaÂłam, ale nie szÂłam. PatrzyÂłam prosto w oczy Damona.
- Dla przyjació³ niewa¿ne jest niebezpieczeùstwo, wa¿ne jest abyœ ¿y³. Ból jaki odczuwa sie po stracie przyjaciela jest gorszy od bólu fizycznego, a zw³aszcza, jeœli nic siê wtedy nie zrobi³o. - Powiedzia³am.

-ProszĂŞ porozmawiajmy u ciebie w jaskini tu na prawdĂŞ nie jest bezpiecznie-powiedziaÂł wstajÂąc i patrzÂąc z troska na lucy

NiechĂŞtnie ruszyÂłam w stronĂŞ jaskini.

RuszyÂł za niÂą i wyszedÂł z mrocznego lasu

Wbieg³ i ruszy³ w g³¹b lasu trzymaj¹c sztylet w zêbach

WbiegÂłam niczym burza. poczuÂłam zapach Damona. PrzyspieszyÂłam jeszcze bardziej.

Kiedy znalazÂłem siĂŞ koÂło ich jaskini zobaczyÂłem jednego wilka na straÂży'' czyli byÂło ich wiĂŞcej"powiedziaÂłem dosiebie i obeszÂłem jaskinie dookoÂła

Kiedy weszÂłem na szczyt jaskini wziÂłem sztylet i skoczyÂłem na straÂżnika, zabiÂłem go i wciÂągnoÂłem w krzaki

Po czym powolii czujnie weszÂłem do jaskini. OkazaÂła sie Âże to byÂła puÂłapka kiedy weszÂłem  skoczyÂły na mnie dwa basiory.

WleciaÂłam szukajÂąc Damona i Lucy w zĂŞbach trzymajÂąc szczeniaka. Po chwili zauwaÂżyÂłam Lucy zleciaÂłam do niej i przez zaciÂśniĂŞte zĂŞby powiedziaÂłam
-Lucy! Patrz co znalazÂłam-PowiedziaÂłam wypluwajÂąc szczeniaka na ziemiĂŞ

Odepchno³em je po czym ¿uci³em sie do pierwszego, doskoczy³em mu do gard³a lecz nie zd¹¿y³em zabiÌ gdy¿ zjawi³ sie kolejny basior i ¿uci³ sie na mnie powalaj¹c mnie na bok

Kiedu mnie unieruchamiaÂł zdÂązyÂłem mu wbiĂŚ sztylet w gardÂło po czym wyrwaÂłem sie z jego uÂścisku

Poczu³am jej zapach, zapach Kathriny. Zatrzyma³am siê gwa³townie. Nie wa¿¹c na to co mo¿e siê staÌ krzykne³am:
- WyÂłaÂź Kathrine! - wtedy sie pojawiÂła. DuÂża, szara i z wypalonym sercem na Âłapie. ZacisneÂłam zĂŞby. - Dlaczego to zrobiÂłaÂś, dlaczego zabiÂłaÂś nasze siostry i brata? - krzykneÂłam.
- Denerwowali mnie. - powiedziaÂłam patrzÂąc na mnie kpiÂącym wzrokiem.
- A nie dlatego, Âże nasze pokolenie byÂło wyjÂątkowo silne? Nie dlatego, Âże uznaÂłaÂś, Âże ci zagraÂżamy. - powiedziaÂłam gotujÂąc siĂŞ do skoku. Kathrina rzuciÂła siĂŞ na mnie, ale za nim zdÂąrzyÂła coÂś zrobiĂŚ zÂłapaÂłam jÂą za ogon i rzuciÂłam o drzewo. PoczuÂłam nagÂły przypÂływ siÂły. WiedziaÂłam, Âże to juÂż bĂŞdzie koniec moich mĂŞk.

I wtedy zauwarzyÂłem przez dziure ksiĂŞÂżyc prawie w peÂłni

Nie zwraca³am wogóle uwagi na to co dzieje siê wokó³ mnie. By³am wœciek³a. Ba³am siê, ¿e z tego powodu, z powodu odwiecznej wady mojej rodziny zrobiê równie¿ w koùcukrzywde przyjacio³om.

OdÂłoÂżyÂłam szczeniaka i pobiegÂłam do Lucy
-Lucy! Zraz ci pomogĂŞ!-UÂżyÂłam mocy niewidzialnoÂści podleciaÂłam ku gĂłrze i rzuciÂłam siĂŞ na Kathrine. Z niewiadomego powodu przestaÂłam byĂŚ niewidzialna.

- Nie wtrÂącaj sie! - powiedziaÂła z wÂściekÂłoÂściÂą i pociÂągneÂłam Kathrine ku sobie. RzuciÂła siĂŞ na mnie, ale jÂą odepchneÂłam. ZatopiÂłam swoje kÂły w jej szyi. PoczuÂłam ulgĂŞ. PoczuÂłam, Âże to juÂż koniec. ÂŻe juÂż wszystko bĂŞdzie dobrze.

I wtedy uœwiadomi³em sobie ¿e to mo¿e byÌ mój koniec i zacz¹³em siê broniÌ. Nagle poczu³em uk³ucie w tylni¹ nogê, to basior który na mnie skoczy³ resztkami si³ wbi³ mi swój sztylet w nogê, jêkn¹³em z bulu i wyci¹gno³em g po czym zaatakowa³em kolejnego.

OdleciaÂłam od Lucy podleciaÂłam do Damona i pomogÂłam mu.

KÂątem oka zobaczyÂłam Damona. WidziaÂłam bĂłl w jego oczach. RzuciÂłam siĂŞ na jednego z basiorĂłw i go unieruchomiÂłam po czym wbiÂłam mu zĂŞby w szyjĂŞ. PoczuÂłam ostry bĂłl przeszywajÂący mnie przec caÂłe ciaÂło. To jeden z basiorĂłw ugryzÂł mnie w przedniÂą ÂłapĂŞ aÂż do koÂści, ale nie zwarajÂąc na ta odepchneÂłam go.

ZÂłapaÂłam jednego za ogon i wyrzuciÂłam nie wiadomo gdzie.

Mimo, Âże bolaÂło niemiÂłosiernie podbiegÂłam do Damona i pomogÂłam mu.

Z krwawi¹ca nog¹ zabi³em kolejnego basiora i wtedy poczu³em jak opuszczaj¹ mnie si³y.Kiedy siê obruci³em z g³êbi wynurzy³y siê kolejne trzy basiory, wiedzia³em ¿e nie dam im rady. I zacz¹³em walczyÌ i odpieraÌ ich ataki które zabiera³y mi doœÌ du¿o energii. Wtedy jakiœ basior zaatakowa³ mnie od ty³u, powali³ na bok i unieruchomi³. Nie mog³em siê mu wyrwaÌ. Wtedy podesz³e pozosta³e basiory i zwiaza³y mi ³apy i zabra³y sztylet.

Moim ostatnim widokiem by³y walcz¹ce wandery po tym straci³em przytomnoœÌ poniewa¿ jeden z basiorów waln¹ mnie kamieniem w g³owe. I uciek³ ze mnana grzbiecie

RzuciÂłam siĂŞ na jednego z wilkĂłw i przewrĂłciÂłam go. Przez to powaliÂłam takÂże tego drugiego.

WgryzÂłam siĂŞ jednemu w szyjĂŞ po czym pobiegÂłam do drugiego. ByÂł o wiele silniejszy i mnie powaliÂł.

Basior który ucieka³ ze mn¹ uciek³ tylnim wyjœciem z jaskini i zamkn¹ je g³azem po czym pobieg³ w g³¹b lasu

Rzuci³am siê na jednego z basiorów. By³ silny, silniejszy od poprzednich. Ledwo odci¹gne³am go od Damona. Wyl¹dowa³am na ziemi. Zblizy³ g³owê do mojej szyi i warkn¹³ przeraŸliwie. Wtedy Ÿrenice mu siê rozszerzy³y. Nosem wci¹gn¹³ powietrze. Cofn¹³ siê o kilka kroków.
- Ty jestes prawdziwa, prawdziwa córka z watachy dzikich p³omieni. - szepn¹³. - Ostatnia posiadaczka krwi rodu p³omieni - doda³ po chwili.

RzuciÂłam siĂŞ na wilka ktĂłry staÂł nad Lucy.

Poczu³am ból w karku i straci³am przytomnoœÌ.
-----
zaraz wracam

Kiedy odzyska³em przytomnoœÌ by³em zamkniêty w jakiejœ niewielkiej jaskini, Le¿a³em nadal zwi¹zany w jej k¹cie.

Zabi³am go i na chwilê pobieg³am do szczeniaka, którego znalaz³am na ³¹ce po czym wziê³am go w zêby i podlecia³am do Lucy.

Przez niewielki otwĂłr w suficie wypatrzyÂłem ksiĂŞÂżyc i Âże za jakieÂś dwie godziny nadejdzie peÂłnia, a wiec to koniec pomyÂślaÂłem.

I znów straci³em przytomnoœÌ

PrĂłbowaÂłam otworzyĂŚ wejÂście do jaskini. Nie daÂłam rady. Nagle poczuÂłam coÂś. To, to, to byÂł gÂłos. Tylko jeszcze nie wiedziaÂłam kogo. Wtedy podleciaÂłam ponad chmury i zobaczyÂłam..

OdzyskaÂłam przytomnoœÌ.  WidziaÂłam jak przez mgÂłe. Obok siebie zobaczyÂłam rannego szczeniaka. SprĂłbowaÂłam wstaĂŚ, ale na pró¿no podczÂągaÂłam siĂŞ wiĂŞc do szczeniaka i poÂłoÂżyÂłam przy nim gÂłowĂŞ.
- Nie martw siĂŞ, nic ci nie bĂŞdzie. - szepneÂłam z troskÂą.

Zamkne³am oczy. Przenios³am tyle ile da³am radê ran szczeniaka na siebie. Czu³am, ¿e ju¿ nie mam si³y nawet otworzyÌ oczu. Ponownie straci³am przytomnoœÌ.

Kiedy siĂŞ obudziÂłem zaĂłwarzyÂłem  Âże sznury siĂŞ poluzowaÂły i rozplataÂłem je. NastĂŞpnie nie zaĂłwarzony wymkoÂłem siĂŞ z jaskini i pobiegÂłem do poprzedniej

Kiedy wbiegÂłem do jaskini niemal natychmiast podbiegÂłem do Lucy i szczenieka

WzioÂłem Lusy na kark a szczenieka delikatnie za kark i wybiegÂłem do mojej jaskini

Wbieg³em i zacz¹³em siê przechadzaÌ po lesie. W koùcu by³em jego stra¿nikiem.

Po dÂługim spacerze poÂłorzyÂłem siĂŞ pod wielkim starym dĂŞbem

WybiegÂłem

WbiegÂłam za Max'em. Happy nie chĂŞtnie wlĂłkÂł siĂŞ za mnÂą. Demon podszedÂł do niewielkiej jaskini.
- Na razie tu zostaniemy, musisz zebraĂŚ siÂły. DotrÂą tutaj najprawdopodobniej jutro w poÂłudnie. - powiedziaÂł wchodzÂąc do jaskini.
- Dobrze. - odpowiedziaÂłam i uÂłoÂżyÂłam siĂŞ w kÂącie jaskini. ZasneÂłam niewyobraÂżalnie szybko.

WbiegÂł i od razu poczuÂł zapach Lucy pobiegÂł za nim i wszedÂł do jaskini a kiedy ja znalazÂł poÂłorzyÂł sie w kacie jaskini i czekaÂł az sie obudzi

Max przygl¹da³ siê Damonowi. Jego oczy wyra¿a³y obrzydzenie i z³oœÌ.
- Czego tu szukasz? - zapyta³ wrednym tonem. S³ysz¹c jakiœ g³os nie chêtnie otworzy³am oczy. Zobaczy³am Damona i Max'a. 'To nie wró¿y nic dobrego' - pomyœla³am.

WstaÂł i bacznie obserwowaÂł Nowego przebysza, nagle warknÂą

-PrzyszÂłem zobaczyĂŚ czy wszystko gra, ale widze Âże nie zabardzo-powiedziaÂł przez zeby i znĂłw zawarczaÂł przyjmujÂąc postawe gotowego do ataku

UsiadÂłam chwiejnie. ByÂłam zaspana. Max uÂśmiechaÂł siĂŞ szyderczo.
- Tutaj wszystko jest dobrze, za wyjÂątkiem tego, Âże tu jesteÂś. - powiedziaÂł Max. ByÂłam zbyt ÂśpiÂąca, aby cokolwiek powiedzieĂŚ. ZiewneÂłam i potrzepaÂłam gÂłowÂą. Nieco mi to pomogÂło. WidziaÂłam i sÂłyszaÂłam juÂż wyraÂźniej.

Znów zawarcza³ tylko g³oœniej i napi¹³ wszystkie miêœnie

- Lepiej stÂąd odejdÂź, a nie narobisz przykroÂści Lucy. - powiedziaÂł Max uÂśmiechajÂąc siĂŞ jeszcze szerzej.

-Ja chce jÂą ochroniĂŚ i bĂŞdĂŞ to robiĂŚ dalej

- JeÂśli tu zginiesz to wiele nie zdziaÂłasz. - powiedziaÂł Max. PrzeciÂągneÂłam siĂŞ nadal nie odzywajÂąc i spojrzaÂłam przez wejÂście do jaskini. RobiÂło siĂŞ coraz jaÂśniej - nadchodziÂł poranek. Gwiazdy powoli znikaÂły w Âświetle wychodzÂącego za gĂłrami sÂłoĂąca.

-Nie odstÂąpiĂŞ jej na krok dopĂłki ty bĂŞdziesz za niÂą ÂłaziÂł-powiedziaÂł

- Jestem wÂłaÂśnie po to Âżeby za niÂą ÂłaziĂŚ. - powiedziaÂł Max. Jego oczy z czerwonych na chwile zrobiÂły siĂŞ zielone, a potem wrĂłciÂły do swojego poprzedniego stanu. SpojrzaÂł na mnie znaczÂąco. WciÂągneÂłam powietrze nosem. WyczuÂłam trzy nieznane wilki, zbliÂżaÂły siĂŞ. 'Damon w tej chwili bĂŞdzie tylko zawadzaÂł...' - pomyÂślaÂłam. Ptaki, ktĂłrych w mrocznym lesie byÂło niewiele ucichÂły. To byÂło ostrzeÂżenie.

Poczó³ jakieÂś inne  wilki,zwrĂłciÂł sie w kierunku wyjÂścia i napi¹³ wszystkie miĂŞÂśnie, lecz jednak kantem oka nadal obserwowaÂł nieznajomegop

Max wsta³, przeszed³ obok Damona i wyszed³ z jaskini. Wysz³am za nim. Zza drzew wy³oni³y siê trzy pokaŸne wilki. W ich oczach szala³a wœciek³oœÌ.

WyszedÂł za nimi

Jeden z wilkĂłw, prawdopodobnie najmÂłodszy, rzuciÂł siĂŞ w mojÂą stronĂŞ. Max zareagowaÂł migiem. Basior dostaÂł niezÂłego kopniaka i uderzyÂł w drzewo. Przez chwile byÂło sÂłychaĂŚ jak oddycha ciĂŞÂżko, a potem ucichÂł. GÂłuchy dÂźwiĂŞk Âśmierci rozwiaÂł siĂŞ po lesie. dwa pozostaÂłe wilki zatrzymaÂły siĂŞ. PrzyglÂądaÂły nam siĂŞ podejrzanie.

ZawarczaÂł i zrobiÂł dwa kroki w kierunku wilkĂłw napinajac wszystkie miĂŞÂśnie

Kolejny wilk niepewnie podbiegÂł do nas. Max zÂłapaÂł go za ogon i rzuciÂł o drzewo.
- Dziwny masz styl walki. - powiedziaÂłam  na co Max uÂśmiechn¹³ siĂŞ gÂłupio.

Trzeci wilk przyglÂądaÂł nam siĂŞ przez chwilĂŞ, po czym zawrĂłciÂł.
- Myœle, ¿e mo¿emy odpocz¹Ì. W najbli¿szym czasie nie bêdzie ich tu wiêcej. - powiedzia³ Max i wyszed³ z lasu. Pobieg³am za nim. Happy wlók³ siê nie chêtnie za nami, pewnie chcia³ pop³ywaÌ.

Wbieg³em i wyj¹³em z torby kompas, pobieg³em na pó³noc. Bieg³em tak szybko ¿e drzewa w okó³ mnie rozmazywa³a siê. Po dwóch godzinach drogi zwolni³em bieg. Po kolejnych trzech godzinach birgu trafi³em tam gdzie chcia³em. Trafi³em do ma³ej watahy kturej alf¹ by³a Oebhe. Nienawidzi³em jej za to ¿e zabi³a mi matke.

PoÂłorzyÂłem siĂŞ pod krzakami niedaleko wioski i poczekaÂłem aÂż siĂŞ Âściemni. Nie musiaÂłem czekaĂŚ dÂługo gdyÂż po niecaÂłej godzinie ÂściemniÂło siĂŞ wyszedÂłem z krzakĂłw i zacz¹³em skradaĂŚ sie do wioski. Kiedy byÂłem juÂż niedaleko usÂłyszaÂłem szelesty w pobliskich krzakach. Kiedy odwruciÂłem sie aby zoczaczyĂŚ co to ktoÂś walnÂą  mnie kamieniem w gÂłowe i straciÂłem przytomnoœÌ.

Kiedy sie obudziÂłem byÂłem zwiÂązany i zamkniĂŞty w jakiejÂś jaskini. Gdy tak leÂżaÂłem do domku weszÂła wilczyca, poznaÂłem jÂą byÂła to Oebhe. UsiadÂła niedaleko mnie i powiedziaÂła:
-Kodo my tu widzimy... czego chcesz-spytaÂła
-ChciaÂłem sie zamÂścic za mojÂą matke- powiedziaÂłem ze wÂściekÂłoÂściÂą w oczach
-No to skoĂączysz jak ona
Kiedy zrozumiaÂłem Âże to koniec Âże nie zobacze juz Lucy, i innych z watahy , wtedy do domku wszedÂł ogromny basior i pokazaÂł kÂły, od razu domysliÂłem siĂŞ Âże to wampir i wtedy Oebhe powiedziaÂła:
-On z tobÂą skoĂączy
I w tej samej chwili ogromny basior ÂżuciÂł mi siĂŞ do gardÂła. Chwile puÂżniej widziaÂłem juÂż moich rodzicĂłw, woÂłali mnie. Oebhe powiedziaÂła z usmiechem:
-ZanieÂś go do wioski nad wodoapad
Bosiar wzia mnie i wyniusÂł

WbiegÂłam szalonym pĂŞdem. Nie wiedziaÂłam co mnie kierowaÂło. WbiegÂłam do jakiejÂś jaskini i zatrzymaÂłam siĂŞ przed ÂścianÂą. ZaczĂŞÂłam jÂą drapaĂŚ i staraĂŚ siĂŞ przebiĂŚ. UderzyÂłam mocno bokiem w ÂścianĂŞ. PojawiÂło siĂŞ pĂŞkniĂŞcie. UderzyÂłam ponownie. ÂŚciana zaczĂŞÂła siĂŞ rozkruszaĂŚ. UderzyÂłam jeszcze raz i wielki kawaÂł kamienia spadÂł tuÂż przede mnÂą. W Âścianie pojawiÂła siĂŞ szczelina. WcisnĂŞÂłam siĂŞ w niÂą mimo bĂłlu, ktĂłry mnie przeszywaÂł (podczas rozkruszania Âściany zÂłamaÂłam chyba ze trzy Âżebra). PrzecisnĂŞÂłam siĂŞ przez ciasny korytarz i wpadÂłam do jakiejÂś podziemnej jaskini. Po Âśrodku znajdowaÂło siĂŞ bajorko, a na Âśrodku niego maÂła wysepka, na ktĂłrej rosÂła sosna, a pod niÂą znajdowaÂła siĂŞ skrzynia.  PrzeskoczyÂłam nad woda i rzuciÂłam siĂŞ na skrzynie. OtworzyÂłam jÂą i wyciÂągnĂŞÂłam wielkÂą ksi¹¿kĂŞ oprawionÂą w czarnÂą skĂłrĂŞ. Na okÂładce znajdowaÂł siĂŞ jakiÂś napis po innym jĂŞzyku starty juÂż z powodu wieku ksiĂŞgi. PĂŞdem wybiegÂłam z jaskini. Gdy wyszÂłam ze szczeliny gruz i kamieĂą, ktĂłry leÂżaÂł po niej uniĂłsÂł siĂŞ i wrĂłciÂł na swoje miejsce. PobiegÂłam prosto do jaskini Damona nawet nie sprawdzajÂąc zawartoÂści ksi¹¿ki, ktĂłrÂą niosÂłam w zĂŞbach.

Wbieg³am i od razu pomaszerowa³am do jaskini, w której by³am poprzednio. Stanê³am dok³adnie przed miejscem gdzie przedtem rozbija³am œcianê i otworzy³am czarn¹ ksiêgê, któr¹ mia³am przy sobie, na pierwszej stronie. Nie pisa³o na niej nic, ale po chwili zaczê³y pojawiaÌ siê wypisane czarnym atramentem zapiski w innym, staro¿ytnym jêzyku. Gdy ostatnia litera zosta³a "napisana" na œcianie przede mn¹ zaczê³y robiÌ siê szczeliny. Po chwili ca³y stos kamieni spad³ przede mn¹, a w œcianie wyryta by³a pokaŸna szczelina. W ksi¹¿ce samoczynni zacze³y przewracaÌ siê kartki a¿ w koùcu zatrzyma³o siê na ostatniej stronie. Po lewej od ksiêgi pojawi³a sie buteleczka z czarnym atramentem natomiast po prawej ptasie pióro. Wziê³am pióro i zamoczy³am koùcówkê w atramencie a nastêpnie napisa³am swoje imiê w ksi¹¿ce. Pióro i buteleczka z atramentem rozp³ynê³y siê w powietrzu, a ksiêga natychmiast siê zamknê³a. Podnios³am j¹ i wesz³am do szczeliny. Po paru minutach by³am juz po drugiej stronie. Podziemna jaskinia z bajorkiem, na którym w œrodku znajdowa³a siê wysepka z sosn¹ i kufrem. Tym razem jednak na bajorku znajdowa³ siê drewniany mostek, piêknie ozdobiony pn¹czami, których koùcówki wpada³y do wody i z wyrzeŸbionymi na bokach literami. Przesz³am ostro¿nie przez lekko skrzypi¹cy mostek i stanê³am przed kufrem. Otworzy³am go i wsadzi³am ksiêgê, oraz zdjê³am z g³owy naszyjnik z klepsydr¹ i postawi³am j¹ do góry nogami, aby piasek zacz¹³ siê przesypywaÌ na kamieniu. W koùcu ostatnie ziarnko z³otego piasku przesypa³o siê na druga stronê. Wsadzi³am naszyjnik do kufra i z powrotem skierowa³am siê do szczeliny. Delikatnie st¹paj¹c przesz³am po mostku i wesz³am do szczeliny po czym wybieg³am z jaskini i pobieg³am do swojej jaskini.