Wilcze Serca

Jest tu piĂŞknie i kolorowo.. :) MoÂżna tu polowaĂŚ na wiewiĂłrki..
(http://www.swiatkwiatow.pl/userfiles//image/laka_kwiatowa1.jpg)

WbiegÂłam.

Od razu zobaczyÂłam jak po drzewach skacze mnĂłstwo wiewiĂłrek. Jedna z nich zeszÂła na ziemie. WykorzystaÂłam to i chwyciÂłam bezszelestnie wiewiĂłrkĂŞ.Dopiero teraz poczuÂłam zimny wiatr. UznaÂłam, Âże dokoĂącze posiÂłek w jaskini. PodniosÂłam wiewiĂłrkĂŞ i ruszyÂłam w stronĂŞ mojej jaskini.

WybiegÂłam.

WeszÂłam i usiadÂłam wÂśrĂłd kwiatĂłw. ObserwowaÂłam ptaki i wiewiĂłrki ktĂłre biegaÂły szczĂŞÂśliwie po drzewach. "Czemu ja nie jestem taka szczĂŞÂśliwa?" - zapytaÂłam sebie w myÂślach. Nie znaÂłam odpowiedzi na to pytanie wiĂŞc tylko dalej siedziaÂłam wpatrujÂąc sie w niebo.

"Ciekawe co robi Damon" - ponownie zacze³am rozmyslaÌ o ró¿nych rzeczach. Wtedy poczu³am ch³odny wiatr, który wia³ ze strony mrocznego lasu. Poczu³am intensywny zapach, zapach krwi. Przestraszy³am siê, ale instynkt kaza³ mi ruczyÌ w tamt¹ stronê.
WybiegÂłam.

WleciaÂła i poÂłoÂżyÂła siĂŞ w kwiatach. Z sakiewki wyciÂągnĂŞÂła buteleczkĂŞ wody-napiÂła siĂŞ. PodleciaÂła pod drzewo i usnĂŞÂła w cieniu.

WstaÂła przeciÂągnĂŞÂła siĂŞ i zaczĂŞÂła oglÂądaĂŚ skaczÂącÂą wiewiĂłrkĂŞ.

WszedÂł i poÂłorzyÂłem siĂŞ wÂśrud kwiatĂłw, po chwili zauwarzyÂłem Âże bandaÂże pokryte byÂły pyÂłkiem

Zamkn¹³em oczy i zacz¹³em obmyœlaÌ plan

Z oddali zobaczyÂłam Damona podeszÂłam.
-CzeœÌ Damon.

OtworzyÂłem oczy i zobaczyÂłem Ille, starajÂąc ukryĂŚ bandaÂże w trawie powiedziÂłem:
-CzeœÌ Illa

-CoÂś siĂŞ staÂło?-ZapytaÂłam podejrzliwie.

-A to nic siĂŞ nie staÂło-powiedziaÂłem siadajÂąc

-Aby na pewno?-Dalej pytaÂłam i prĂłbowaÂłam wydusiĂŚ coÂś z Damona.

-Niewielka potyczka- powiedziaÂłem wpatrujÂąc siĂŞ w ziemie

-Co?-ZapytaÂłam gniewnie-Z kim? Opowiadaj mi wszystko!-PowiedziaÂłam wpatrujÂąc siĂŞ w Damona.

WeszÂłam, ale nie podeszÂłam bliÂżej. Z oddali przysÂłuchiwaÂłam siĂŞ ich rozmowie.

-JuÂż nie waÂżne, i tak juÂż prawie po wszystkim-powiedziaÂł

-Powiedz-NaciskaÂłam coraz bardziej..

zauwa¿y³em Lucy i krzykn¹³em do niej;
-CzeœÌ Lucy!

- Naprawde to nic waÂżnego- powiedziaÂłem cofajÂąc siĂŞ o krok

Zdemaskowana podeszÂłam i uÂśmiechneÂłam siĂŞ.
- CzeœÌ - powiedzia³am.

- Mam dla was bardzo wa¿n¹ wiadomoœÌ - powiedzia³am zmieniaj¹c temat.

-JakÂą- powiedziaÂłem uÂśmiechajÂąc siĂŞ do niej

Nie odwzajemniÂłam uÂśmiechu.
- SpotkaÂłam szczeniaka z watachy Dzikich PÂłomieni - z mojej poprzedniej watachy. - powiedziaÂłam.

-Serio gdzie-powiedziaÂłem podtÂżymujac temat

Obejrza³am siê i sta³am siê niewidzialna po czym spacerowa³am po ³¹ce niewidzialna.

-Gdzie jest Jlla?-powiedziaÂłem rozglÂądajÂąc siĂŞ

- Niewiem. - powiedziaÂłam spoglÂądajÂąc na miejsce gdzie przedtem staÂła.
- A tego szczeniaka widziaÂłam w lesie. - PowiedziaÂłam po chwili. - jeÂśli byÂł tu szczeniak to zapewne i caÂła watacha tutaj jest, razem z KathrinÂą.

Ogl¹da³am jak zwykle wiewiórki. Jedna mnie zaciekawi³a. Nie mog³a rozgryŸÌ orzecha chcia³am jej pomóc. Wziê³am orzecha do ³ap i go otworzy³am zapomnia³am, ¿e by³am nie widzialna. Dlatego wiewiórka przestraszy³a siê i uciek³a. Dalej spacerowa³am zostawiaj¹c œlady ³ap w ziemi.

- To idziemy tak?-powiedziaÂłem szeptem

UjrzaÂłam Âślady Âłap, ktĂłre same siĂŞ tworzyÂły.
- Illa co ty wyprawiasz? - powiedziaÂłam gÂłoÂśno.

staÂłam siĂŞ widzialna i ruszyÂłam przed siebie, nie wiedziaÂłam gdzie idĂŞ.

ObejrzaÂłam siĂŞ sÂłyszÂąc swoje imiĂŞ i zobaczyÂłam Lucy
-Ja, ja nic nie wyprawiam, po prostu idĂŞ-OznajmiÂłam i ruszyÂłam dalej.

spojrzaÂłem w strone gdzie patrzyÂła Lucy

PatrzyÂłam na to ze zdziwienem.
-eee... Napewno dobrze siĂŞ czujesz? - zapytaÂłam.

-Ja? Tak, dobrze siĂŞ czujĂŞ, a co?-ZapytaÂłam zatrzymujÂąc siĂŞ.

Nad patrzyÂłem na Ille

- Dziwnie sie zachowujesz. - odpowiedziaÂłam.

Pewnym krokiem powoli szÂłam dalej.
-Wcale nie-PowiedziaÂłam i poiegÂłam.

-Lucy idziemy?- spytaÂłem ciszej

ByÂło w tym coÂś niebezpiecznie podejrzanego. Nawet nie zwrĂłciÂłam uwagi na Damona tylko ruszyÂłam za IllÂą.

ruszyÂłem za niÂą i powiedziaÂłem:
-to ja idĂŞ

biegÂłam tak do zmierzchu. ZatrzymaÂłam siĂŞ gwaÂłtownie i usiadÂłam.

Wyszed³ z ³¹ki i poszed³ do jaskini

NieÂźle siĂŞ zmĂŞczyÂłam tak biegajÂąc. UlÂżyÂło mi jak zobaczyÂłam, Âże Illa siĂŞ zatrzymaÂła. "ZahamowaÂłam" gwaÂłtownie i odrazu usiadÂłam.
- O co chodziÂło? - zapytaÂłam spoglÂądajÂąc na niÂą podejrzanym wzrokiem.

-O co chodzi³o? O nic? Dlaczego za mn¹ bieg³aœ?-Zapyta³am spokojnie wsta³am i powoli zaczê³am iœÌ przed siebie.

UznaÂłam, Âże to nie ma sensu. WolaÂłam siĂŞ niedenerwowac i skierowaÂłam siĂŞ w stronĂŞ jaskini. Wtedy dopiero przpomniaÂło mi siĂŞ comĂłwiÂł Damon. PrzeraÂżona pĂŞdem ruszyÂłam do mrocznego lasu.

Powoli zaczynaÂło byĂŚ bardzo ciemno. Nie baÂłam siĂŞ tylko szÂłam dalej. Po drodze spotkaÂłam prawie martwego szczeniaka oddychaÂł. wziĂŞÂłam go w zĂŞby i odleciaÂłam.

WeszÂłam i czekaÂłam na Ille.

WleciaÂłam. OstroÂżnie stanĂŞÂłam Âłapami na ziemiĂŞ. WiewiĂłrka prawie spadÂła. ZÂłapaÂłam jÂą w zĂŞby leciutko i usiadÂłam.

UsiadÂłam obok Illi i przyglÂądaÂłam siĂŞ wiewiĂłrce, ktĂłra ponownie skaÂła z Illi na mnie i z powrotem.

-PowinnyÂśmy znaleŸÌ wiewiĂłrki-PowiedziaÂłam po czym zobaczyÂłam w oddali du¿¹ wiewiĂłrĂŞ. PoÂłoÂżyÂłam gÂłowĂŞ na Âłapach, a ona byÂła coraz bliÂżej. WziĂŞÂłam RudÂą i postawiÂłam jÂą na ziemi. WiewiĂłrki podeszÂły do siebie i zaczĂŞÂły siĂŞ wÂąchaĂŚ. NaglĂŞ przyszÂła druga wiewiĂłrka i byÂło ich coraz wiĂŞcej. PrzyszÂła jeszcze jedna wiewiĂłrka byÂła pomaraĂączowa jak marchewka. PodeszÂła do Rudej i byÂła tak samo  maÂła jak ona. ZaczĂŞÂła jeœÌ razem orzecha. I pobiegÂły razem.
-Widzia³aœ Lucy? Ruda znalaz³a przyjació³!-Powiedzia³am g³oœno, a wiewiórki siê na mnie popatrzy³y i podesz³y. Wszystkie na mnie siê rzuci³y jak i na Lucy.

WiewiĂłrki obsiadÂły mnie jakbym byÂła wielkim orzechem. "JuÂż nigdy nie zapoluje na wiewiĂłrkĂŞ" - pomyÂślaÂłam. To byÂło niesamowicie dziwne. Zwykle wiewiĂłrki uciekaÂły ode mnie, a teraz? tak nagle zmieniÂły zdanie?

-Kocham wiewiĂłrki, a ty?-ZapytaÂłam caÂła w czerwony, pomaraĂączowych i brÂązowych wiewiĂłrkach- Hehhehah-ZachichotaÂłam

- Przedtem raczej za nimi nie przepadaÂłam, ale teraz chyba zmieniĂŞ zdanie. - powiedziaÂłam.

-A, dlaczego?-ZapytaÂłam

Zaczê³a œci¹gaÌ z siebie wiewiórki, a one zaczê³y na ni¹ nadal w³aziÌ. -Mo¿ecie z nas zejœÌ?-Zapyta³am, a wiewiórki mnie zrozumia³y i zesz³y.

- Co ty umiesz gadaĂŚ z innymi zwierzĂŞtami? - zapytaÂłam patrzÂąc gÂłupkowato na Ille. - A wiewiĂłrek nie lubiaÂłam bo moja jaszczurka je atakowaÂła. - dodaÂłam po chwili.

-Nie, nie umiem. Nie wiem jakim cudem mnie zrozumiaÂły-PowiedziaÂłam i dodaÂłam- Uh.. PrzecieÂż jaszczurki ÂżywiÂą siĂŞ owadami. To  WiewiĂłrka raczej zjada jaszczurkĂŞ.

- To nie byÂła jakaÂś tam sobie malutka jaszczurka, ktĂłra naje siĂŞ muszkÂą. - powiedziaÂłam.

-Aaaa... Waran?-ZapytaÂłam

UÂśmiechneÂłam siĂŞ szeroko.
- Dobrze myÂślisz, dokÂładniej waran leÂśny. RoÂśnie Âśrednio do 2 metrĂłw dÂługoÂści, a waÂży nawet 30 kilogramĂłw. Gdy go wypuszczaÂłam miaÂł jakiÂś 1 metr dÂługoÂści. - powiedziaÂłam.

-Oj! Nie chciaÂłabym takiego spotkaĂŚ-OdpowiedziaÂłam patrzÂąc na wiewiĂłrki i RudÂą.

- SÂłyszaÂłam o tym, Âże takie warany atakowaÂły wilki, a nawet zabijaÂły. -powiedziaÂłam. - Ciekawe czy Happy jeszcze Âżyje. - dodaÂłam po chwili nieco ciszej.

-Hmm... Wieeesz. Ja nie wiem-OdpowiedziaÂłam i przewrĂłciÂłam siĂŞ na bok.

Moje oczy ponownie zmieni³y kolor z b³êkitu na blad¹ czerwieù. Przygl¹da³am siê wiewiórk¹, które weso³o gania³y wœród kwiatów.

WstaÂłam podeszÂłam do wiewiĂłrek i skoczyÂłam kÂładÂąc siĂŞ na trawie, a dmuchawce odleciaÂły.
(http://img.widzialas.to/img/12873-f3b9877545b7d59d42d841f2b8b27165.jpg)

- Dlaczego jestem smutna? - zapyta³am sama siebie cichutkim szeptem. Mia³am nadzieje, ¿e Illa tego nie s³yszy. Moje oczy by³y coraz bardziej czerwone. teraz wygl¹da³y jak wtedy, gdy Illa próbowa³a mnie wyci¹gn¹Ì z jaskini po œmierci ojca. Zacze³y one przechodziÌ w bordowy.

WstaÂłam popatrzyÂłam na Lucy
-Lucy? Co siĂŞ dzieje?-ZapytaÂłam

- Nie, nic. - powiedzia³am i spojrza³am w dó³, aby Illa nie widzia³a moich oczu. Czu³am siê coraz gorzej. O co chodzi³o?

PodeszÂłam do niej.
-Popatrz na mnie.-PowiedziaÂłam.- Powiedz co siĂŞ dzieje i popatrz na mnie-NaciskaÂłam

NiechĂŞtnie spojrzaÂłam na Ille. Moje oczy byÂły juÂż prawie czarne i zlewaÂły siĂŞ ze Âźrenicami.
- Nie wiem co siĂŞ dzieje. - szepneÂłam. - PodÂświadomie ciÂągle chcĂŞ wrĂłciĂŚ do czasĂłw kiedy byÂłam smutna i sama. - dodaÂłam z powrotem wbijajÂąc wzrok w ziemiĂŞ.

-Lucy-SzepnĂŞÂłam- Dlaczego do tego wracasz? PrzecieÂż do juÂż daleko za tobÂą, ty powinnaÂś siĂŞ skupiĂŚ na przyszÂłoÂści, a nie na przeszÂłoÂści. Dlaczego powracasz do tych wspomnieĂą? ProszĂŞ patrz na mnie. Nie myÂśl o tym. Nie chcĂŞ abyÂś nas opuÂściÂła. Ty powinnaÂś siĂŞ ÂśmiaĂŚ i bawiĂŚ siĂŞ. JesteÂś jeszcze mÂłoda. ProszĂŞ PosÂłuchaj mnie- MĂłwiÂłam do niej nie wiadomo co. Bezsensownie mĂłwiÂłam co popadnie.

- Nie kontroluje tego. Nie chcê do tego wracaÌ, ale nie mogê tego powstrzymaÌ. Stró¿ wiele razy mi powtarza³, abym opuœci³a ta watache, ale przecie¿ mo¿e mnie conajwy¿ej przekonaÌ do tego, nie ma a¿ takiego wp³ywu na moje decyzje i myœli. - powiedzia³am, dopiero po chwili przypomnia³o mi siê, ¿e przecie¿ nic nie mówi³am illi o stró¿u i znowu zasypie mnie pytaniami. Zrobi³am krzyw¹ minê jakbym zjad³a cytrynê.

-Kto, to ten Stró¿?

-Ehhh...Stró¿ jest sumieniem.- powiedzia³am wymijaj¹co.

-Ale, czy to ty nie powinnaÂś nad nim panowaĂŚ?

- Nie, oczywiÂście stró¿a jak i sumienia moÂżna nie posÂłuchaĂŚ, ale czĂŞsto jest to rĂłwnoznaczne ze ÂśmierciÂą. MoÂże nie jest to tak powaÂżne jeÂśli chodzi o sumienie, ale stró¿ widzi przyszÂłoœÌ i mĂłwi nam co jest najbezpieczniejsze. Jest on tylko do wypowiadania rozkazĂłw. bĂŞdzie dla ciebie milszy tylko wtedy, kiedy jesteÂś kimÂś wyjÂątkowym. Chociaz stró¿ jest w pewnym sensie anioÂłem zachowuje siĂŞ bardziej jak demon. Nie da sie u niczego powiedziec bo zawsze ciĂŞ wyÂśmieje. MyÂśli on tylko o sobie, bo jeÂśli osoba, ktĂłrej stró¿uje umrze on takÂże umiera a potem odradza siĂŞ, co jest  bardzo bolesne. - powiedziaÂłam. - Gdybym go sÂłuchaÂła pewnie teraz byÂłabym gdzieÂś daleko, sama, byÂłabym morderczyniÂą - tego oni chcÂą. - dodaÂłam po chwili.

-hmm.. Ciekawe czy ja mam takiego stró¿a,  bo wiesz ty jesteÂś wedÂług mnie najbardziej wyjÂątkowÂą osobÂą jakÂą znam. Ty, no masz coÂś w sobie. taie, takie magicznego. Nie Âłatwo ciĂŞ zastÂąpiĂŚ. Ciebie siĂŞ nie da zastÂąpiĂŚ. Jak z nim rozmawiasz?

- Stró¿a ma ka¿dy, bo jak juz mówi³am jest on sumieniem, ale bardzo niewiele osób mo¿e z nim rozmawiaÌ. O ile dobrze wiem to tylko moja watacha i jeszcze jakaœ potrafi¹ z nim porozmawiaÌ, ale ja, poniewa¿ jestem ostatni¹ osob¹ z krwi¹ mojego rodu mogê zes³aÌ go na ziemiê. Naprawdê uwierz mi mieÌ sumienie i na dodatek rozmawiaÌ z nim to nie jest nic przyjemnego. Ju¿ samo przyzwanie nas przez stró¿a jest bolesne. Dlatego mam czêsto takie wachania humoru. Po rozmowie ze stró¿em jestem przybida i wole byÌ sama. - powiedzia³am.

-Hmm... Ej! A czy tego "stró¿a" mo¿na tak zes³aÌ na ziemiê, aby ¿y³ jako wilk?

- Emm...On wyglÂąda jak wilk, ale na ziemi ÂżyĂŚ nie bĂŞdzie, bo nie moÂże. - powiedziaÂłam.

-A dlaczego?

- Ró¿nie to bywa. Stró¿e dbaja tak¿e o to by na ziemi nie by³o zbyt dobrze, ani zbyt Ÿle i czêsto musz¹ wracac do swojego œwiata przedyskutowaÌ coœ. Po za tym stró¿e s¹ zbyt wredne i maj¹ zbyt wielka si³e aby ¿yÌ na ziemi. To jest poprostu zakazane. jest to chyba jedyna zasada jakiej sie utrzymuj¹. - powiedzia³am.

-Ah! Ale nie pozwolê na to, aby ten twój stró¿ ciê tak drêczy³.-Dumnie odpowiedzia³am i spojrza³am na Lucy.

- To nie przez stró¿a. To mój umys³ tak dzia³a. Stró¿ nie ma tu nic do gadania bo jego propzycje mogê zawsze odrzuciÌ. - powiedzia³am. Moje oczy by³y ju¿ ca³kowicie czarne i zlewa³y siê ze Ÿrenicami.

-To co zrobimy? I co z twoimi oczami?

- Nie mam pojĂŞcia co zrobimy. To jest sprawa,ktĂłrÂą muszĂŞ przedyskutowaĂŚ sama ze sobÂą. A moje oczy sÂą takie bo po prostu tak juÂż mam. Gdy jestem zÂła, przygnĂŞbiona, czy smutna zmieniajÂą barwĂŞ. jest to wyznacznik "Lepiej zostaw mnie w spokoju".

-Dlaczego jesteÂś zÂła?

- Jednak trudno ci to wyt³umaczyÌ. Nie jestem z³a, tylko mój umys³ koniecznie chce abym by³a taka jak przed do³¹czeniem tu. Mam byÌ smutna, zamkniêta w sobie i nietowarzyska. - powiedzia³am.

-Ojej! To za duÂżo. Nie wiem co z tym zrobiĂŚ.-PowiedziaÂłam kÂładÂąc siĂŞ na ziemi i wzdychajÂąc

- Albo sama sobie z tym poradzĂŞ, albo siĂŞ poddam. - powiedziaÂłam wbijajÂąc ponownie wzrok w ziemiĂŞ.

-Ja juÂż kompletnie jestem tym wykoĂączona.

- MĂłj Âświat od zawsze byÂł pokrĂŞcony i wykaĂączajÂącu. - powiedziaÂłam przeciÂągajÂąc siĂŞ.

-ChodÂź pod drzewo, przeÂśpimy siĂŞ-PowiedziaÂłam i podleciaÂłam pod drzewo.

PoszÂłam za IllÂą i uÂłozyÂłam siĂŞ pod drzewem.

ZasnĂŞÂła

Illa zasneÂła szybko, ale ja nie mogÂłam spaĂŚ. WpatrywaÂłam siĂŞ w wiewiĂłrki skaczÂące po drzewach. WÂśrĂłd nich byÂła Ruda. W ogĂłlnie nie mogÂłam spaĂŚ.

OtworzyÂła oko i zobaczyÂła, Âże Lucy nie Âśpi.
-Lucy?-SzepnĂŞÂłam-Nie Âśpisz?

SpojrzaÂłam na Ille.
- Nie, nie mogĂŞ. - powiedziaÂłam.

-No dobrze-PowiedziaÂła i zasnĂŞÂła znĂłw.

Siedzia³am tak a¿ do zmroku. Gdy niebo rozœwietli³y gwiazdy ruszy³am przed siebie. Nie wiedz¹c gdzie idê i poco po prostu par³am do przodu. Wysz³am z ³¹ki.

ObudziÂłam siĂŞ, obok mnie nie byÂło Lucy, tylko Ruda z innymi wiewiĂłrkami. PrzeciÂągnĂŞÂłam siĂŞ i wyleciaÂłam zobaczyĂŚ czy nie mam jej w jaskini.

weszÂłam.RozejrzaÂłam siĂŞ.Wypada poznaĂŚ teren watahy.Jednak z nikim na razie nie miaÂłam ochoty gadaĂŚ. Nie wiem czemu. Upewniwszy siĂŞ Âże nikogo nie ma poÂłoÂżyÂłam siĂŞ.

WeszÂła. PoÂłoÂżyÂła siĂŞ na trawie. LeÂżaÂła krĂłtko, poniewaÂż rozpieraÂła jÂą energia. WstaÂła i skakaÂła po caÂłej polanie.  Energii miaÂła chyba aÂż nadto, bo biegaÂła przez prawie godzinĂŞ. ZmĂŞczona poÂłoÂżyÂła siĂŞ i odpoczywaÂła. PatrzÂąc w chmury zasnĂŞÂła i obudziÂła siĂŞ dopiero po trzech godzinach. Ponownie byÂła w peÂłni siÂł, lecz byÂło za póŸno i postanowiÂła wrĂłci do jaskini i tam porzÂądnie pogr¹¿y siĂŞ w sen. Z takim postanowieniem wybiegÂła.

WbiegÂłem i poÂłoÂżyÂłem siĂŞ na trawie rozmyÂślajÂąc.


Damon. JeÂśli masz problemy z ortografiÂą polecam zainstalowaĂŚ sobie przeglÂądarkĂŞ Google Chrome. ~Illa

WbiegÂłam i podeszÂłam do wilka:
-Hej, my siĂŞ chyba nie znamy? Jestem Tiara, a ty?