Wilcze Serca

(http://digart.img.digart.pl/data/img/vol5/87/1/miniaturki400/6427928.jpg)

MoÂżna tu odpoczywaĂŚ jak i polowaĂŚ na pumy.. Uwaga aby polowaĂŚ na pumĂŞ trzeba byĂŚ bardzo ostroÂżnym i musi na niÂą polowaĂŚ mniej wiĂŞcej 3 wilki...

WeszÂłam i usiadÂłam na Âśrodku polany. OglÂądaÂłam ptaki latajÂące z drzewa do drzewa.

- O czeœÌ, a przysz³am tutaj trochê odpocz¹Ì, pomyœleÌ - odpowiedzia³am spogl¹daj¹c na Lunê.

- Nie spokojnie, moÂżesz zostaĂŚ - powiedziaÂłam.

_ Niewiem, lubiĂŞ tutaj wszystkie miejsca. - odpowiedziaÂłam po chwili namysÂłu.

WstaÂłam i przeciÂągneÂłam siĂŞ.
- przepraszam ciĂŞ, ale jestem juÂż zmĂŞczona, wrĂłcĂŞ juÂż do jaskini. - powiedziaÂłam i skierowaÂłam siĂŞ w kierunku mojej jaskini.

WyszÂłam

Wesz³am i wskoczy³am na du¿y kamieù. Ogl¹da³am jak chmury rozœwietlane co jakiœ czas b³yskiem zbli¿a³y siê coraz bli¿ej. Gdy by³y ju¿ nade mn¹ poczu³am delikatne krople. Zamkne³am oczy i unios³am pysk w górê. DŸwiêki grzmotów by³y dla mnie najwsapanialsz¹ muzyk¹, a w po³¹czeniu z piorunami, które na chwile oœwietla³y ca³y œwiat wokó³ by³y wspania³ym spektaklem. Nieopodal uderzy³ piorun. Przez u³amek sekundy widzia³am wyraŸnie ka¿d¹ krople wody, która pru³a na ziemiê. Wiatr szumi³ wœród liœci pobliskich drzew. Poczu³am jakbym mog³a tutaj ju¿ na zawsze ogl¹daj¹c pioruny, mokn¹c i przys³uchuj¹c siê grzmotom.

MyÂślaÂłam o tym, czy uda mi siĂŞ zostaĂŚ przyjació³kÂą z OphÂą. ByÂła ona bardzo zamkniĂŞta w sobie, nie towarzyska. Bc moÂże lubiÂła taka byĂŚ, ale chciaÂłam jÂą zmieniĂŚ. Osoba zamkniĂŞta w sobie, bez przyjació³, bez dobrych wspomnieĂą umrze w Âłzach. bycie nietowarzyskim do  zadawanie bĂłlu samemu sobie i osobom wokó³ siebie. WiedziaÂłam o tym dobrze i wÂłaÂśnie dlatego zmieniÂłam siĂŞ, wÂłaÂśnie dlatego chcĂŞ zmieniĂŚ OphĂŞ, ale jeÂśli ktoÂś czegoÂś nie chce nie da siĂŞ tego zrobiĂŚ. Opha nie wyglÂądaÂła na takÂą, ktĂłra chciaÂła mieĂŚ przyjació³, a moÂże mi siĂŞ tylko wydawaÂło?

Spokojnie i ostro¿nie wyl¹dowa³am na ziemi. Próbowa³am nie upaœÌ, bo na moim ramieniu nadal siedzia³a czerwona wiewiórka.

Nadal siedziaÂłam z zamkniĂŞtymi oczami. SÂłuchaÂłam grzmotĂłw, ktĂłre juÂż siĂŞ oddalaÂły. Deszcz przestaÂł padaĂŚ. ByÂłam caÂła przemokniĂŞta.

Przez deszcz schowaÂłam wiewiĂłrkĂŞ pod skrzydÂło, aby nie zmokÂła. ZobaczyÂłam Lucy. PodeszÂłam i szepnĂŞÂłam.
-Lucy? SÂłuchasz grzmotĂłw?-ZapytaÂłam dalej patrzÂąc na wiewiĂłrkĂŞ.

UsÂłyszaÂłam gÂłos Illi i powoli otworzyÂłam oczy. StaÂła ona obok mnie z "czymÂś" pod skrzydÂłem.
- Tak - powiedziaÂłam cicho.

PoÂłoÂżyÂłam siĂŞ obok niej. RozÂłoÂżyÂłam jedno skrzydÂło nad wiewiĂłrkÂą aby nie zmokÂła..

(http://mfrost.typepad.com/cute_overload/images/squirreltastic.jpg)

- MyÂślisz, Âże uda mi siĂŞ zaprzyjaÂźniĂŚ z OphÂą? - zapytaÂłam.

-Raczej, tak- Powiedzia³am sk³adaj¹c skrzyd³o i bior¹c wiewiórkê na ramiê. Ona zesz³¹ ze mnie i usiad³a na ³apie Lucy i zaczê³a jej lizaÌ nos.

ZdziwiÂłam siĂŞ na widok wiewiĂłrki.
- Co ona tu robi? - zapytaÂłam.

-Jaaa... Sama nie wiem. Przy wodospadzie. PrzyszÂła do mnie i usiadÂła mi na ramieniu wiĂŞc jÂą zabraÂłam. No popatrz jest taka sÂłodziutka.-PokazaÂłam wiewiĂłrkĂŞ

- No Âśliczna, ale ma wielkie oczka - powiedziaÂłam z uÂśmiechem, a wiewiĂłrka wskoczyÂła mi na ramiĂŞ. - To trochĂŞ dziwne, Âże tak blisko podchodzi do nas.

-Tak, wiem. TeÂż siĂŞ zdziwiÂłam, ale ja bardzo lubiĂŞ wiewiĂłrki-OdpowiedziaÂłam szerokim uÂśmiechem, a wiewiĂłrka zjechaÂła po ramieniu Lucy.-Tak, bo jest jeszcze malutka. Dlatego ma wielkie oczka.

Rude stworzonko wskoczyÂło mi na gÂłowĂŞ i usiadÂło miĂŞdzy moimi uszami.
- Co z niÂą teraz zrobisz? -zapytaÂłam.

-Sama nie wiem.-OdpowiedziaÂłam spoglÂądajÂąc na wiewiĂłrkĂŞ-Hmm.. Wiesz inne wiewiĂłrki nie interesowaÂły siĂŞ niÂą. BojĂŞ siĂŞ, Âże jest sierotÂą-OdpowiedziaÂłam

- MoÂżliwe. - powiedziaÂłam.

-Jak myÂślisz. Co mam z niÂą zrobiĂŚ?-ZapytaÂłam a maÂłe rude zwierzĂŞ zeszÂło z gÂłowy Lucy na ziemiĂŞ i zaczĂŞÂła obgryzaĂŚ kwiatka. ZabraÂłam jej kwiatka i daÂłam orzecha.

- Mo¿esz jej zrobiÌ jakieœ miejsce gdzie bêdzie bezpieczna i gdzie bêdzie mog³a siê wyszaleÌ, ale uwa¿am, ¿e mo¿e wtedy poczuÌ siê samotna, bez innych wiewiórek. - powiedzia³am. - Nie wiem czy to dobry pomys³ bo nie zna³am siê na wiewiórkach, ale podobnie zrobi³am gdy znalaz³am malutk¹ jaszczurkê, ale gdy podros³a wypuœci³am ja na wolnoœÌ. Gdy by³am ma³a by³a ona moim jedynym towarzyszem.

PopatrzyÂła na wiewiĂłrkĂŞ, a potem na Lucy.
-Tak masz racjê. Ej! Mam pomys³ weŸmiemy ma³¹ wiewiórkê i pójdziemy na ³¹kê, bo tam jest najwiêcej wiewiórek. Tylko trzeba j¹ nazwaÌ.

- Hmm...Imion jest duÂżo...MoÂże Emily? - powiedziaÂłam.

-Hmm.. Nie wiem poczekaj chwilĂŞ. MoÂże Ruda?-ZapytaÂłam

- No! Pasuje do niej! - powiedziaÂłam spoglÂądajÂąc na wiewiĂłrkĂŞ.

WziĂŞÂłam wiewiĂłrkĂŞ na ramiĂŞ.
-ChodŸ! Lecimy na ³¹kê..-Powiedzia³am i rozprostowa³am skrzyd³a.

WstaÂłam i wyszÂłam z polany.

WzbiÂłam siĂŞ w powietrze i odleciaÂłam uwaÂżajÂąc na wiewiĂłrkĂŞ.

WbiegÂłam i czekaÂłam na Lucy.

WbiegÂłam, a za mnÂą Happy i Max, ktĂłrzy nie odstÂąpili mi ani na krok.

PodeszÂłam do Lucy. -Co oni tu robiÂą-SzepnĂŞÂłam.

- Dobrze wiesz, ¿e Happy siê ode mnie nie odklei, a Max zapewne przylaz³ tu bo te¿ siê do mnie przylepi³. - powiedzia³am z wzrokiem g³upszym od Max'a i usiad³am na œrodku polany. Waran po³ozy7³ siê obok mnie, natomiast Demon u³o¿y³ siê w cieniu drzew, zamkn¹³ oczy i po³o¿y³ g³owê na ³apach.

PoÂłoÂżyÂłam siĂŞ obok Lucy, zamknĂŞÂłam oczy, a wiatr leciaÂł wprost na mnie.

Z odlegÂłoÂści obserwowaÂłam Max'a. Nie odzywanie siĂŞ byÂło chyba jego forma bycia miÂłym i w sumie dobrze bo przynajmniej byÂło cicho i spokojnie.

Nie patrzy³am na innych. Nie by³am zainteresowana tym co robi¹. Czu³am ró¿ne zapachy w powietrzu.

SiedziaÂłam cicho niczym mysz. PoÂłoÂżyÂłam gÂłowĂŞ na przednich Âłapach, ale nadal spoglÂądaÂłam niepewnie na Max'a. Nie wiedziaÂłam do czego jest zdolny...Dopiero teraz przypomniaÂło mi siĂŞ, Âże Happy nie przywitaÂł go tak oziemble jak inne osoby. CzyÂżby wyczuÂł, Âże jest demonem?

OtworzyÂłam jedno oko. ZobaczyÂłam, Âże Lucy patrzy siĂŞ na Max'a. TakÂże na niego spojrzaÂłam. SiedziaÂł cicho i spokojnie. A ona jakby siĂŞ czegoÂś obawiaÂła. PoÂłoÂżyÂłam siĂŞ teraz na bok i zamknĂŞÂłam oczy.

Nagle oczy Max'a otworzyÂły siĂŞ, teraz zamiast czerwone byÂły zielone. PatrzyÂły przed siebie, daleko w dal. Nie wiedziaÂłam o co chodziÂło wiĂŞc tylko obserwowaÂłam.

OtworzyÂłam dwoje oczu i patrzyÂłam na Lucy.
-Lucy. Powiedz. CoÂś siĂŞ dzieje?-ZapytaÂłam patrzÂąc siĂŞ na niÂą.

- nie, nic. - powiedzia³am odwracaj¹c wzrok od Max'a i zamkne³am oczy. W tej samej chwili oczy demona z powrotem sta³y siê czerwone, spojrza³ na nas i zamkn¹³ je.

PopatrzyÂłam na Max'a a potem na Lucy. -Wiesz przecieÂż, Âże moÂżesz mi wszystko powiedzieĂŚ.-PowiedziaÂłam-MoÂżesz mi ufaĂŚ-PopatrzyÂłam siĂŞ znĂłw na Max'a,a potem na Lucy.

- Nic siê nie dzieje, nie martw siê. - powiedzia³am przeci¹gaj¹c siê. Wzie³am g³êboki oddech. Mój czu³y wêch z³apa³ wiele zapachów ptaki, kwiaty, Ille, a nawet jelenia, który spacerowa³ w lesie, ale nie by³o ani œladu zapachu jaki móg³by wydzielaÌ Max. 'Czy¿by demony maskowa³y swój zapach?' - pomyœla³am.

SpojrzaÂłam na Max'a nieufnie, ale jednak wierzyÂłam Lucy. PoÂłoÂżyÂłam siĂŞ i zamknĂŞÂłam oczy.

Tak jak czêsto mia³am w zwyczaju "wy³¹czy³am siê". Odg³osy, które nie by³y podejrzane by³y ciche i st³umione, zapach, który wyczuwa³am przez d³u¿szy czas równie¿ zacz¹³ spadaÌ na intensywnoœci, widzia³am jednak mimo zamkniêtych oczu co dzieje siê wokó³ mnie. nie wiedzia³am jak to mo¿liwe, ale nie mia³am cierpliwoœci i humoru aby siê nad tym zastanawiaÌ. Le¿a³am tak i nie mówi³am nic.

GwaÂłtownie podniosÂłam gÂłowĂŞ i zaczĂŞÂłam nasÂłuchiwaĂŚ. Szybko wstaÂłam z miejsca odpoczynku i zaczĂŞÂłam siĂŞ rozglÂądaĂŚ.CaÂły czas nasÂłuchiwaÂłam. PoÂłoÂżyÂłam uszy, obnaÂżyÂłam kÂły i warknĂŞÂłam.

OtworzyÂłam oczy i wstaÂła.
- Co siĂŞ dzieje? - zapytaÂłam Illi. SpojrzaÂłam na Max'a. LeÂżaÂł najspokojniej w Âświecie...'PrzecieÂż gdyby dziaÂło siĂŞ coÂś niebezpiecznego zrobiÂł by coÂś' - pomyÂślaÂłam.

-Puma-PowiedziaÂłam cicho-Tak, to na pewno puma-PowiedziaÂłam i podeszÂłam kawaÂłek.

Usiad³am spokojnie. Przecie¿ nie doœÌ, ¿e jest nas troje to i tak mamy demona przy sobie, nic wielkiego nie mog³o siê staÌ.

SÂłuch i wĂŞch mnie nie zmyliÂł. ByÂła to mÂłoda puma, a poza tym samiec. Samice sÂą agresywniejsze. Jednak nie byÂł sam. Za nim szÂła jeszcze jedna puma. Jednak stara. ByÂła samicÂą. Nawet starÂą pumĂŞ trudno pokonaĂŚ.
-Lucy!Spójrz tam! Z dwoma pumami nie damy sobie rady w trójkê-Powiedzia³am cicho aby pumy nas nie us³ysza³y.Jedna z nich w pysku nios³a kawa³ek miêsa. By³o jeszcze gorzej. Jak jedna z nich nas zobaczy bêdzie chcia³a nas odepchn¹Ì od miêsa. mog¹ nas nawet zabiÌ. Z oddali nadchodzi³a ciemna chmura. Aby nie pada³o! Nie mo¿emy st¹d odejœÌ, bo nas zauwa¿¹, a jednak by³y od nas du¿o szybsze. Nie wiedzia³am co mam robiÌ. Sta³am jak wryta czasem spogl¹daj¹c na spokojn¹ Lucy.

Nie mĂłwiÂłam nic, spoglÂądaÂłam na pumy i na Max'a. Z nim nic mi siĂŞ nie stanie, ale wÂątpie, aby prĂłbowaÂł oborniĂŚ Ille. 'JeÂśli pumy jednak zaatakujÂą to muszÂą najpierw udaĂŚ siĂŞ na mnie, wtedy demon wykoĂączy je i bĂŞdzie po sprawie, ale jak zrwrĂłce tak od razu uwagĂŞ pum na siebie to illa zaczeni cos podejrzewaĂŚ. Co zrobiĂŚ?' - myÂślaÂłam.

-Jak myÂślisz? Co robimy?-ZapytaÂłam cicho.

-Poradzimy sobie. - powiedziaÂłam spoglÂądajÂąc na Max'a.

-Nie jestem pewna. SÂą aÂż dwie.-PowiedziaÂłam prĂłbowaÂłam siĂŞ schyliĂŚ, ale stara puma mnie ujrzaÂła tak jak Lucy i Max'a. PrzestraszyÂłam siĂŞ. Puma zaryczaÂła i skierowaÂła siĂŞ w naszÂą stronĂŞ.PatrzyÂłam siĂŞ na niÂą bez ruchu. byÂła coraz bliÂżej i przyspieszaÂła druga puma jadÂła zdobycz, a starsza zaczĂŞÂła biec i skoczyÂła na mnie. Jednak nic mi nie zrobiÂła. PrzewrĂłciÂła mnie na plecy i patrzyÂła siĂŞ. Nic nie robiÂła. Nic z tego nie zrozumiaÂłam. RyknĂŞÂła po raz drugi i przybiegÂła druga puma. ZaczĂŞÂły jakby rozmawiaĂŚ. PodeszÂła druga puma. ObwÂąchaÂła mnie.  Nadal patrzyÂłam siĂŞ jak wryta.  Stara mnie polizaÂła. Dziwnie siĂŞ na nie patrzyÂłam....

Patrzy³am siê g³upkowato na ta scenkê. Max nadal le¿a³. Od niechcenia otworzy³ oczy, spojrza³ na nas i z powrotem je zamkn¹³. 'Co tu siê do dzieje!?' - pomyœla³am. Odepchne³am mniejsza pumê na bok. Wtedy ta rzuci³a sie na mnie. Max pojawi³ siê jakby z nik¹d przede mn¹ i puma natychmiast siê zatrzyma³a przestraszona tym co siê dzieje. Dosta³a niez³ego kopniaka w klatkê piersiow¹. Us³yszeliœmy jak ³ami¹ siê jej koœci. przelecia³a jakieœ 10 metrów i uderzy³a w drzewo. Ju¿ nie wsta³a. 'Illa teraz nabierze mnóstwa podejrzeù... To niemo¿liwe, aby normalny wilk by³ tak silny' - pomyœla³am.

Puma odeszÂła ode mnie i pobiegÂła do tamtej. -Dlaczego to zrobiÂłeÂś?-ZapytaÂłam gniewnie do Max'a. PobiegÂłam do pum nie zwracajÂąc na nich uwagi.

- Nie ma co sobie robiĂŚ nadziei, juÂż nie wstanie. Uderzenie w drzewo poÂłamaÂło jej krĂŞgosÂłup. - powiedziaÂł niczym nie wzruszony Max. 'SkÂąd wiedziaÂł, Âże to jÂą zabiÂło?' - pomyÂślaÂłam. StaÂłam przeraÂżona za Max'em. 'PrzecieÂż ta puma nie atakowaÂła, dlaczego to zrobiÂłam?' - myÂślaÂłam dalej.

PodbiegÂłam do pum. Starsza poÂłoÂżyÂła siĂŞ obok drugiej. RyknĂŞÂła ÂżaÂłoÂśnie. SiedziaÂłam przy nich. Z moich oczu poleciaÂły Âłzy. SiedziaÂłam przy niej bardzo dÂługo przytulona do starszej pumy.

CofneÂłam siĂŞ. SpowodowaÂłam ÂśmierĂŚ niewinnej istoty. ByÂłam tym przeraÂżona.
-Lucy oni ju¿ tutaj zmierzaj¹, wiedz¹ gdzie jesteœ, ale jeszcze nie wiedz¹ o mnie. Gdy to zauwa¿¹ bêd¹ próbowali odseparowaÌ mnie od ciebie. Nie mo¿esz ode mnie siê oddalaÌ, rozumiesz? - powiedzia³ szeptem Max wykorzystuj¹c to, ¿e Illa by³a za daleko aby nas us³yszeÌ.
- Tak...- powiedziaÂłam sÂłabo. 'Illa mnie znienawidzi jak dowie siĂŞ, Âże to przeze mnie zgineÂła ta puma.' - myÂślaÂłam. Moje czarne oczy przepeÂłniÂły siĂŞ Âłzami. Starsza puma spojrzaÂła na Max'a z wyrzutem.

Le¿a³am przy nich ca³¹ noc. Starsza puma gdzieœ posz³a. Prawdopodobnie posz³a coœ upolowaÌ. Nadal siedzia³am przy martwej pumie. Jednak czasem lecia³y mi ³zy z oczu. By³am zdruzgotana. Jak on móg³ to zrobiÌ?!?! Le¿a³am, a starsza puma przynios³a jelenia. Zjad³am razem z ni¹. Okaza³o siê, ¿e jest moj¹ jakby rodzin¹. Opiekowa³a siê mn¹ kiedy by³am ma³a. A martwa puma, to by³ jej syn.

WbiegÂł i poÂłorzyÂł sie w cieniu drzew na drugim koncu polany

PrzeraÂżona tym co zrobiÂłam wybiegÂłam z polany kierujÂąc siĂŞ w stronĂŞ jaskini. Za mnÂą wybiegli Max i Happy.

ZauwaÂżyÂł Lucy i wyszedÂł za niÂą

WstaÂłam od pum i wybiegÂłam. Nadal miaÂłam Âłzy w oczach starsza puma dalej tam leÂżaÂła.

WbiegÂła. Nie miaÂła zbytniej ochoty na szaleĂąstwa jak zwykle to robiÂła, poniewaÂż wci¹¿ ci¹¿yÂła na niej smutek i trochĂŞ zÂłoÂści. Nie mogÂła siĂŞ pogodzic, Âże jej bracia jÂą zostawili. Zamiast podskakiwac znalazÂła miejsce na skraju i kopaÂła dó³. KopaÂła i kopaÂła, aÂż nagle spostrzegÂła siĂŞ, Âże dó³ zrobiÂł siĂŞ ciut za g³êboki, a ona kopie z coraz wiĂŞkszym zapaÂłem. Dla odmiany zakopaÂła trochĂŞ dziury i poÂłoÂżyÂła siĂŞ zaraz obok niej. ZapadÂła w niespokojny i czujny sen. SpaÂła, gdy nagle zaczĂŞÂła siĂŞ coraz mocniej wierci i wpadÂła do dziury. Wtedy spostrzegÂła, Âże ma maÂły problem-a mianowicie jest za  maÂła jak na tÂą dziurĂŞ. WspinaÂła siĂŞ i po pó³torej godziny mĂŞczarni wyczÂłapaÂła siĂŞ na brzeg i padÂła z wycieĂączenia. Gdy juÂż odzyskaÂła siÂły postanowiÂła zakopac do koĂąca dziurĂŞ i mocno jÂą ugnieÂśc, aby nikomu nic siĂŞ nie staÂło. WybiegÂła